Ik heb het genoegen gehad om heel wat bijzondere mensen in mijn leven tegen te komen. Collega’s, familieleden, geliefden, vrienden en kennissen het was en is een  bonte rij. Eric van Oosterhout neemt een bijzondere plek in. Dat was al vrij vlot duidelijk toen ik hem, lange tijd geleden voor het eerst ontmoette. Je hebt dat soms met mensen, die overgewaardeerde “klik” die wel blijkt te bestaan. Al spoedig bleek ook dat we beiden “stukkies schrijven” leuk vonden. Toen hij een van mijn korte verhalen las, bleek dat we 300 meter van elkaar opgroeiden in het onvolprezen Moerwijk in Den Haag. Weliswaar 12 jaar na elkaar maar toch. Dezelfde school, de zelfde voetbalclub dezelfde kerk. Het “Haagse” zat er ingewassen toen we beiden aan de gootsteen (graniet) na het voetballen door ons moeder werden schoongeboend voor de zondag.  Ik werd als vriend en collega voorgesteld aan de familie bij de geboorte van zijn derde dochter (een mooie meid is een parel in de klassenstrijd).

Vanaf die tijd word ik voorgesteld als: “Dit is een van mijn beste vrienden”. Die vriendschap bleek bestand tegen alle facetten van het leven van scheiding tot bijna doodservaring.  Gelukkig was humor vaak het bindmiddel. Het is niet altijd makkelijk om vast te stellen of de tranen van het lachen of het huilen komen. Ik ben een beetje een warhoofd. Soms vraag ik daar begrip voor. Ik was voor de zoveelste keer mijn portemonnee verloren. Iemand uit mijn omgeving zei dat het handig was om de beurs met een kettinkje aan je broek vast te maken. Eric zou zeggen: “Wat vervelend, zal ik helpen zoeken.” Als je om begrip vraagt zit je niet op een praktisch advies te wachten.

Omdat hij nu eenmaal uiteindelijk ook burgemeester is, zit ik op donderdagavond 23 maart j.l. in het Bruggebouw van het gemeentehuis in Emmen. Eric is herbenoemd en geeft daarom een feestje. Hij heeft van al de columns die hij als burgemeester heeft geschreven een boekje laten maken. Dat kun je kopen ten behoeve van een kinderboerderij. Die komt er in nagedachtenis van een verkeersslachtoffertje, een meisje van 9 jaar. Hij biedt het eerste exemplaar de ouders van het meisje aan. Terwijl er nog iets van zijn eigen ouderangst voor zijn dochters op zijn gezicht te lezen is. Bij de bedank knuffel denk ik: “c’est dur de voir un ami pleurer”.

Vriend,

Ben